Καφές των 5 ευρώ για την παρέα, αλλά δισταγμός για ένα ασφαλιστήριο ζωής;

Τι κοινό μπορεί να έχει ένας freddo cappuccino των 5 ευρώ με ένα ασφαλιστήριο συμβόλαιο ζωής ή υγείας; Στην πρώτη σκέψη, τίποτα. Στην πραγματικότητα, όμως… ίσως περισσότερα απ’ όσα φανταζόμαστε.

Τα τελευταία χρόνια, ο καφές στην Ελλάδα έχει αποκτήσει σχεδόν… ιερό status. Δεν είναι απλώς μια καθημερινή συνήθεια. Είναι αφορμή για συνάντηση, αίσθηση κανονικότητας, μικρή πολυτέλεια. Από τα συνοικιακά cafés μέχρι τις γνωστές αλυσίδες, ένας καφές μπορεί πλέον να κοστίζει 3, 4, ακόμη και 5 ευρώ – και μάλιστα χωρίς δεύτερη σκέψη.

Ο καφές είναι στιγμιαία απόλαυση. Ανεβάζει τη διάθεση, συνοδεύει τις κουβέντες μας, «ανεβαίνει» στα stories μας. Όμως, πόσοι από εκείνους που πληρώνουν καθημερινά 4-5 ευρώ για ένα ρόφημα, θα έδιναν το ίδιο ποσό για να ασφαλίσουν την υγεία τους ή την οικονομική τους σταθερότητα;

Το παράδοξο της εποχής

Εδώ αναδεικνύεται ένα διαχρονικό, αλλά πάντα επίκαιρο παράδοξο: Μια καθημερινή, αναλώσιμη πολυτέλεια όπως ο καφές, θεωρείται αυτονόητη και απαραίτητη. Ένα συμβόλαιο ασφάλισης, από την άλλη, αντιμετωπίζεται συχνά με καχυποψία, αναβολές και την αίσθηση ότι… «δεν είναι ώρα γι’ αυτό».

Σε συζητήσεις με ασφαλιστικούς διαμεσολαβητές, ακούγεται συχνά η φράση: «Δεν περισσεύουν χρήματα για ασφάλεια». Κι όμως, τα ίδια χρήματα ξοδεύονται μέσα στην εβδομάδα για take-away καφέ, brunch, και άλλες μικρές αλλά επαναλαμβανόμενες απολαύσεις. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Ίσως επειδή ο καφές προσφέρει το “τώρα”, ενώ η ασφάλιση αφορά το “αν” και το “αύριο”. Δεν τη βλέπεις, δεν τη φωτογραφίζεις, και – ευτυχώς – δεν τη χρειάζεσαι συχνά. Μέχρι να τη χρειαστείς.

Η αξία της σιγουριάς

Σε απρόβλεπτες στιγμές – ένα πρόβλημα υγείας, μια ατυχία, μια δύσκολη συγκυρία – το ασφαλιστήριο συμβόλαιο δεν είναι πια «χαρτί». Είναι δίχτυ ασφαλείας. Είναι εκεί όταν όλα κλονίζονται. Εκεί που ο καφές έχει τελειώσει και το story έχει χαθεί, το συμβόλαιο παραμένει: δίνει αποζημίωση, στήριξη, σταθερότητα.

Κι όμως, σύμφωνα με στοιχεία της αγοράς, ένα βασικό πρόγραμμα υγείας ή ζωής μπορεί να κοστίζει λιγότερο από 1 ευρώ την ημέρα. Δηλαδή, λιγότερο από έναν καφέ. Όχι το μήνα – την ημέρα. Κι όμως, συνεχίζει να θεωρείται «πολυτέλεια».

Καιρός για αναθεώρηση

Το θέμα δεν είναι να κόψουμε τον καφέ – ούτε να κατηγορήσουμε τις καθημερινές μας απολαύσεις. Το ζήτημα είναι να μην ξεχνάμε το ουσιώδες. Αν είμαστε πρόθυμοι να πληρώνουμε καθημερινά για μικρές δόσεις ευχαρίστησης, γιατί να μην επενδύουμε και σε κάτι που μπορεί, μια μέρα, να μας «σώσει»;

Ίσως τελικά, ο ακριβός καφές να είναι το νέο σύμβολο μιας κοινωνίας που επενδύει στο στιγμιαίο και αμελεί το ουσιαστικό. Αλλά η ασφάλεια, δεν είναι μόδα. Είναι πρόνοια. Δεν χρειάζεται stories. Χρειάζεται συνείδηση.

Γιατί, όταν τα πράγματα πάνε στραβά, δεν θα αναζητήσουμε το τέλειο καϊμάκι. Θα αναζητήσουμε σιγουριά.